Przez lata NSU Motorwerke AG wytwarzało motocykle. Dopiero pod koniec 1957 r. powróciło do produkcji samochodów przerwanej 29 lat wcześniej. Małolitrażowy NSU Prinz przyjął się na rynku.

Od początku lat 50. w NSU badano silniki z wirującym tłokiem, pomysłu genialnego samouka Felixa Wankla. Rezultaty były coraz lepsze. Eksperymentalny, 49-konny wankel 1×400 cm3, wstawiony do malutkiego Prinza wiosną 1960 r., zamienił go w postrach Opli i Mercedesów. Rozpędzający się do ponad 140 km/h!

Sprzedaż kręciła się coraz lepiej. Apetyt rósł w miarę jedzenia, więc wkrótce członkowie zarządu NSU rzucili konstruktorom hasło - Zbudujmy coś większego! Dostajecie wolną rękę! Tylko niech ma naszą tajną broń: silnik Wankla!

Inżynierowie dostali skrzydeł. Ziścił się im słodki sen każdego konstruktora - opracować nowy wóz od podstaw, z poziomu pustej deski kreślarskiej, bez pożyczania części z innych modeli.

Rzucić rękawicę Mercedesowi

Duże NSU poczęto 18 sierpnia 1961 roku w pałacowym hotelu "Wald-und-Schlosshotel" w Friedrichsruhe. Tutaj, przy kawie, trochę zobligowani pomysłem szefów, trochę na luzie, spotkali się konstruktorzy NSU, m.in. Ewald Praxl (szef działu projektów) i Walter Froede (szef wydziału rozwoju badającego m.in. silnik Wankla).

Efektem tej burzy mózgów był konkurent Forda Taunusa, sportowy, 2-drzwiowy, z 2-tłokowym silnikiem Wankla z przodu napędzającym tylne koła, z pneumatycznym zawieszeniem, tarczowymi hamulcami 4 kół, hydraulicznie sterowaną skrzynką biegów i mechanizmem różnicowym o ograniczonym poślizgu. Przez półtora roku pomysł ewoluował ku ostatecznym założeniom: 4-drzwiowy sedan z przednim napędem, w cenie 8000 DM, o wadze do 800 kg, posiadający silnik Wankla o mocy 80 KM zużywający 8 l/100 km.